အရိုးရွင္းဆံုး တရားအားထုတ္နည္း

အခုဒီမွာ ထိုင္ေနတယ္ေနာ္…။ ကိုယ့္လက္ႏွင့္ လက္ႏွစ္ခုထိေနတယ္။
ဟိုဒကာၾကီးဆိုလည္း လက္ႏွင့္လက္ထိထားတယ္။ ဟိုဒကာၾကီး
ကလည္း လက္ႏွင့္လက္ထိထားတယ္ေနာ္။ အဲဒီထိထားတဲ့ေနရာကို
စိတ္ႏွင့္ အာရံုျပဳၾကည့္စမ္းပါ။
ဘာကိုသိရသလဲ?
ဘယ္လိုအာရံုမ်ိဳး၊ ဘယ္လို sensation မ်ိဳး၊ ဘယ္လို
feeling မ်ိဳးရွိလဲ?

(……..)

အင္း…။ ဟုတ္တယ္။ ေႏြးေနတယ္ေနာ္။ အဲဒါ ေႏြးေနတာ
sensation တစ္ခုဘဲ။ ဒီမွာ ေသခ်ာကပ္ျပီး ၾကည့္လိုက္ပါအံုး။
သူ႔မွာ လႈပ္ေနတာတစ္ခုခုရွိႏိုင္သလား? ရွိသလား?

ရွိတယ္ေနာ္။ သတိေသေသခ်ာခ်ာထားၾကည့္လို႔ရွိရင္ Pulse က
အဲဒီမွာ ၾကည့္လို႔ရတယ္။ ေတာ္ေတာ္ေတာ့ သိမ္ေမြ႔တယ္ေနာ္။
ဒါေပမယ့္ သိတယ္။ ဒီမွာ Pulse ရွိတယ္။ ျပီးေတာ့ တုန္ေနတယ္။
Vibration ရွိတယ္။ Vibration မွန္းသိလို႔ရတယ္။ သူက ပိုေတာင္
သိမ္ေမြ႔ေသးတယ္။

အဲဒီလို ပိုျပီးေတာ့ သိမ္ေမြ႔တာကို သိေလေလ၊ သတိပိုေကာင္းေလေလ၊
သမာဓိပိုေကာင္းေလေလဘဲ။ ပထမေတာ့ အၾကမ္းစားကို သိရတာဘဲ။
အၾကမ္းစားကို သိႏိုင္တဲ့သမာဓိႏွင့္ သိမ္ေမြ႔တာကို သိႏိုင္တဲ့သမာဓိဆိုရင္
သိမ္ေမြ႔တာာကို သိႏိုင္တဲ့ သမာဓိကပိုေကာင္းတယ္။ အၾကမ္းစာကိုသိတဲ့
သတိႏွင့္ သိမ္ေမြ႔တာကို သိတဲ့ သတိႏွင့္ဆိုရင္ သိမ္ေမြ႔တာကို သိတဲ့
သတိက ပိုုျပီးအားေကာင္းတယ္။

အဲဒီေတာ့ သိမ္ေမြ႔တဲ့ အာရံုကို ပိုျပီးေတာ့ ဂရုစိုက္ျပီးေတာ့ ပိုျပီးေတာ့
အေလးထားျပီးေတာ့ စိတ္ကေလးႏွင့္ ေသေသခ်ာခ်ာကပ္ျပီးေတာ့
သိေနဖို႔လိုတာ။ ဘာမွ မခက္ဘူး။

ဒီလိုသိေနလို႔ရွိရင္ လံုး၀အေတြးအေတာ မရွိေတာ့တဲ့အခါမွာ ဒီသိရတဲ့
အာရံုကို ငါလို႔မထင္ေတာ့ဘူး။ ပထမေတာ့ ငါ့လက္က ပူေနတာလို႔
ဒီလိုထင္တာကိုး။ ငါ့…လက္…ပူ…. သံုးခုကတြဲထားတယ္။ ေနာက္
သတိအင္မတန္ေကာင္းလာတဲ့အခါမွာ၊ လံုး၀အေတြးအေတာမရွိတဲ့
အခါမွာ၊ ပစၥဳပၸန္တကယ္တည့္တဲ့အခ်ိန္မွာ ငါလည္း မဟုတ္ေတာ့ဘူး၊
လက္လည္း မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ပူတာဘဲ ရွိေတာ့တယ္။ ငါဆိုတဲ့ ပညတ္လည္း
ကြာသြားျပီ။ လက္ဆိုတဲ့ ပညတ္လည္း ကြာသြားျပီ။ ပူတယ္ဆိုတဲ့ သဘာ၀
sensation ေလးတစ္ခုကိုဘဲ သိေနရေတာ့တာဘဲ။

အဲဒီလို ငါလည္း မဟုတ္၊ လက္လည္းမဟုတ္ပဲႏွင့္ ပူတာကိုသိတဲ့အခ်ိန္မွာ
သူဟာ ပရမတၳကို သိတာဘဲ။ ပညတ္မပါေတာ့ဘူး။ ငါပူတာမဟုတ္ေတာ့ဘူး။
လက္ပူတာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ပူတာဟာ ပူတာဘဲ။ သူ႔ဟာသူဘဲ။

အဲဒီလိုသိရင္ကိုဘဲ ရုပ္ကို ရုပ္လို႔ သိလိုက္တာဘဲ။ ရုပ္ကို ငါလို႔မထင္ေတာ့ဘူး။
ရုပ္ေပၚမွာ ငါဆိုတဲ့ အထင္အျမင္မွားမႈဟာ ေပ်ာက္သြားျပီ။ ဒါဟာ ေျပာျပေတာ့
ရိုးရိုးေလးႏွင့္ လြယ္လြယ္ေလးေနာ္။ အာရံုက ရိုးရိုးေလးေနာ္။ ဘာမွ မဟုတ္ဘူး။
ပူတဲ့အာရံုေလး။ သို႔မဟုတ္ရင္ လႈပ္ေနတဲ့အာရံုေလး။

ဒီဟာေလးအေပၚမွာ စိတ္ကေလးကို တည့္တည့္ေလးထားျပီးေတာ့ သိသိ၊
သိသိေနတဲ့အခါမွာ လံုး၀အေတြးလည္း ကင္းသြားျပီ။ ပညတ္လည္း စိတ္ထဲမွာ
မထင္ေတာ့ဘူး။ သူ႔ကို နာမည္လည္း မတပ္ေတာ့ဘူး။ လက္ရဲ ႔ ပံုသ႑ာန္ၾကီး
ကိုလည္းဘဲ စိတ္ထဲက အာရံုမျပဳေတာ့ဘူးဆိုရင္ တည့္တည့္သိတဲ့အခ်ိန္မွာ
ငါလည္း မရွိဘူး၊ လက္လည္း မရွိဘူး။ ပူတာဘဲရွိေတာ့တယ္။ ငါမရွိဘူး၊
လက္မရွိဘူး။ လႈပ္တာဘဲ ရွိေတာ့တယ္။

အဲဒီေတာ့ ပစၥဳပၸန္တကယ္တည့္တဲ့အခ်ိန္မွာ ပညတ္မပါပဲႏွင့္ ပရမတ္ကို တကယ
္တည့္တည့္သိတဲ့အခ်ိန္မွာ အဲဒီလိုဘဲ အမွန္ကို သိတာဘဲ။ သိပ္ခဲခဲယဥ္းယဥ္းၾကီး
လည္း မဟုတ္ဘူးေနာ္။

အဲဒီေတာ့ အာရံုက အင္မတန္ရိုးတယ္။ သိပံုေလးကလည္း အင္မတန္ရိုးတယ္။
ဆန္းဆန္းၾကယ္ၾကယ္မဟုတ္ဘူးေနာ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီလိုသိလို႔ ျဖစ္ေပၚလာတဲ့
အသိဉာဏ္ကေတာ့ အင္မတန္နက္နဲတယ္။ ဒီလို အနတၱဆိုတဲ့ သဘာ၀ကို
ေျပာရတာ ၾကားရလို႔၊ စာအုပ္ထဲမွာ ဖတ္ရလို႔သိပံုႏွင့္ အခုလို တကယ္ျဖစ္ေန
တာေလးကို အေတြးမပါပဲႏွင့္ တည့္တည့္သိတဲ့အခါမွာ သိလိုက္ရတဲ့အခ်ိန္မွာ
စိတ္ထဲမွာ အင္မတန္ အားရေက်နပ္မႈျဖစ္လာတယ္။ တခါတေလ အင္မတန္
ထူးဆန္းတယ္လို႔ေတာင္ထင္တယ္။ ဟာ….ဘယ္လိုျဖစ္သြားတုန္းလို႔။ ဒီလို
ထင္သြားတယ္ေနာ္။

အျမဲတမ္း ငါ….ငါ…..ငါ….ဆိုျပီးေတာ့ စြဲလာတဲ့ အစြဲၾကီးဟာ အဲဒီအခ်ိန္မွာ
ခဏေလာက္ ေပ်ာက္သြားတယ္။သိတဲ့စိတ္ကေလးရွိတယ္။ သိေနရတဲ့
ပူတဲ့အာရံု၊ သို႔မဟုတ္ လႈပ္တဲ့အာရံုေလးဘဲရွိတယ္။ က်န္တာဘာမွ မရွိ
ေတာ့ဘူး။ အဲဒီလို feeling အင္မတန္ထူးဆန္းတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ျဖစ္ေနတဲ့
အသိဉာဏ္ဟာ အင္မတန္နက္နဲတယ္။ ရိုးတဲ့အာရံု၊ သိတာလည္းဘဲ ရိုးရိုးေလး
သိတယ္။ သို႔ေသာ္လည္း ျဖစ္ေပၚလာတဲ့အသိဉာဏ္က အင္မတန္ၾကီးက်ယ္တယ္။
အင္မတန္နက္နဲတယ္။

ဒါေၾကာင့္ တရားအားထုတ္လို႔ ျဖစ္ေပၚလာတဲ့အသိဉာဏ္ဟာ ဆန္းဆန္းျပားျပား
မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ဘာမွ Philosophically Analyse လုပ္ေနစရာမလုိဘူး။
ေတြးစရာ၊ ၾကံစရာ ဘာမွ မရွိဘူး။ တိုက္ရိုက္သိတဲ့ ဉာဏ္ေလး ျဖစ္လာတာ
ဘဲရွိတယ္။ အင္မတန္နက္နဲတယ္။ အင္မတန္ရိုးတယ္။

အဲဒီေတာ့ အဲဒီလို ရိုးရိုးႏွင့္ နက္နက္နဲနဲသိေအာင္ကိုဘဲ တရားအားထုတ္ရတာဘဲ။
ဘာမွ ဆန္းဆန္းျပားျပား ရွာဖို႔ သိဖို႔ ၾကိဳးစားေနတာမဟုတ္ဘူး။ ကိုယ့္ခႏၶာကိုယ္မွာ
ျဖစ္ေနတဲ့သဘာ၀ကို အမွန္အတိုင္းသိဖို႔ဘဲ ၾကည့္ေနတာဘဲ။

အဲဒီလိုဘဲ ခႏၶာကိုယ္မွာ ျဖစ္သမွ် တျခားဘယ္လိုအာရံုမ်ိဳးကိုဘဲျဖစ္ျဖစ္
သတိေလးႏွင့္ ေသေသခ်ာခ်ာကပ္ျပီးေတာ့ ၾကည့္တဲ့အခါမွာ အျမဲတမ္းဘဲ
သူ႔သေဘာႏွင့္ သူဟာသူ ျဖစ္ေနတယ္ဆိုတာ ၾကာေလ ပိုထင္ရွားေလ၊ ၾကာေလ
ပိုထင္ရွားေလ ျဖစ္လာတယ္။

သတိေကာင္းတဲ့သူဟာ ဒီအာရံုကို သိေနတဲ့စိတ္ကိုလည္း သူသိေနတယ္။
လႈပ္ေနတာကို သိတယ္။ အဲဒီလႈပ္ေနတာကို သိတဲ့စိတ္ကိုလည္း သိတယ္။
အေလ့အက်င့္မ်ားလာရင္ ဒီလိုဘဲ သိလာတာဘဲ။ ပထမေတာ့ အာရံုကိုဘဲ
သိတယ္။ စိတ္ကိုမသိဘူး။ ေနာက္ အင္မတန္ သတိသမာဓိေကာင္းလို႔
အေလ့အက်င့္မ်ားလာတဲ့အခါမွာ ျဖစ္ေပၚေနတဲ့ အာရံုကိုလည္း သိတယ္။
အဲဒီအာရံုကို သိတဲ့စိတ္ကိုလည္း သိတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ဘဲ ဆက္ျပီးေတာ့ ၾကည့္သြား
လို႔ရွိရင္ ဒီသိတဲ့စိတ္ကလည္းဘဲ သူသိတဲ့သေဘာေလးသက္သက္ပဲ ဆိုတာကို
ျမင္တယ္။ သူလည္းဘဲ အျမဲတမ္းမရွိဘူး။ ရွိခ်င္တဲ့အခါရွိတယ္ ေနာ္။
တခါတေလ သတိေမ့တဲ့အခါမွာ၊ ေမာဟအားၾကီးေနတဲ့အခါမွာ ပစၥဳပၸန္မွာ
ျဖစ္ေနတဲ့အာရံုကို မသိဘူး။

အဲဒီေတာ့ သိတဲ့စိတ္ကို ျပန္ၾကည့္တဲ့အခါမွာလည္းဘဲ ငါသိတယ္ဆိုတဲ့
အထင္ဟာ မပါလာေတာ့ဘူး။ သိတဲ့သေဘာေလးကဘဲ သိတယ္ဆိုတာေလးကို
ကိုယ့္ဉာဏ္မွာ ရွင္းရွင္းလင္းလင္းေပၚလာတယ္။ သိေနရတဲ့ ရုပ္ကိုလည္းဘဲ
ငါပူတယ္၊ ငါလႈပ္တယ္၊ ငါေညာင္းတယ္၊ ငါနာတယ္လို႔ ဒီလိုမထင္ေတာ့ဘူးေနာ္။
ပူတဲ့သေဘာေလးက သူ႔ဖာသာသူ ပူတာဘဲ။ သိတဲ့သေဘာေလးကလည္း
သူ႔ဘာသာသူ သိတာဘဲ။ ရိုးရိုးေလးဘဲ။ လႈပ္တဲ့သေဘာကလည္း သူ႔ဟာသူ
လႈပ္တဲ့ သေဘာေလးရွိတယ္။ သိတာကလည္း သူ႔ဟာသူ သိတာဘဲ။

အဲဒီေတာ့ ဘယ္အရာကိုၾကည့္ၾကည့္ သဘာ၀အျဖစ္နဲ႔ဘဲျမင္တယ္။ ပုဂၢိဳလ္
သတၱ၀ါအျဖစ္ႏွင့္ မျမင္ေတာ့ဘူး။ အဲဒီဉာဏ္ဆိုတာ နဲနဲေနာေနာဉာဏ္မဟုတ္
ဘူးေနာ္။ နာမ္ရုပ္ကို ပိုင္းျခားျပီးေတာ့ သိတဲ့ဉာဏ္ျဖစ္သြားျပီ။ ေလာကီကိစၥေတြမွာ၊
Philosophy ေတြ ဘာေတြ ဘယ္ေလာက္ပဲ နက္နက္နဲနဲ ၾကီးက်ယ္တာေတြ ေလ့လာ
ဖတ္ရႈေနအံုးေတာ့၊ ဒီေလာက္နက္နဲတဲ့ ဉာဏ္မ်ိဳးကို ရဖို႔ရန္မလြယ္ဘူး။ အေတြးေလး
ႏွင့္ဘဲ သိရတာကိုး။ အထင္ႏွင့္ဘဲ သိရတာကိုး။ အခုဟာက အေတြးမပါဘူး။ အထင္
မဟုတ္ဘူး။ တကယ္ျဖစ္ေနတာကို တိုက္ရိုက္ၾကည့္ျပီး သိရတာမို႔လို႔ အင္မတန္
နက္နဲၾကီးက်ယ္တဲ့ဉာဏ္ျဖစ္တယ္။ အဲဒီဉာဏ္မ်ိဳးကို ရတဲ့သူဟာ နဂိုတုန္းက
သူသိထားတဲ့ အသိအျမင္၊ အထင္မွားမႈေတြဟာ အမ်ားၾကီး ေပ်ာက္ကုန္တယ္။
သူ႔ရဲ ႔ Personality ပါ တခါတည္း ေျပာင္းလဲသြားႏိုင္တယ္။ အသိဉာဏ္ပါ ေျပာင္းလဲ
သြားႏိုင္တယ္။ အေတြးအေခၚနဲ႔ ရတဲ့ အသိဉာဏ္ဟာ Personality အေျပာင္းအလဲကို
တကယ္မျဖစ္ေစႏိုင္ဘူး။ ဒီလိုတိုက္ရိုက္ၾကည့္ျပီးေတာ့ သိလာတဲ့ အသိဉာဏ္ဟာ
Personality ကုိအမ်ားၾကီး ေျပာင္းလဲသြားေစတယ္။

သူတို႔အေနာက္ႏိုင္ငံကေျပာတဲ့ Personality ဆိုတဲ့ စကားလံုးကို ယူျပီးေတာ့
သံုးလိုက္ရတာပါ။ လူ႔ရဲ ႔ စိတ္ေနသေဘာထား၊ အျပဳအမူ၊ အသိအျမင္ ေျပာင္းလဲ
သြားတာ။ ေျပာင္းလဲတာမွ တကယ္ကို သိသိသာသာၾကီးကို ေျပာင္းလဲသြားတာဘဲ။
ေျပာင္းျပန္ျပန္မလာႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ေျပာင္းလဲသြားႏိုင္တယ္။ ထိထိေရာက္ေရာက္
ၾကိဳးစားလို႔ရွိရင္။

အဲဒီေတာ့ တရားအားထုတ္တာေတြမွာ နည္းအမ်ိဳးမ်ိဳးႏွင့္ အားထုတ္တာေတြ
ရွိေပမယ့္ ဒီပစၥဳပၸန္မွာျဖစ္ေနတဲ့၊ ခႏၶာကိုယ္မွာျဖစ္ေနတဲ့ သဘာ၀တရားကို
အေတြြးမပါ၊ ပံုသ႑ာန္မွန္းဆမႈမပါဘဲႏွင့္ တိုက္ရိုက္သိတဲ့ ဒီတရားအားထုတ္
တဲ့နည္းဟာ အရိုးဆံုး၊ သဘာ၀အက်ဆံုး၊ အထိေရာက္ဆံုးျဖစ္တယ္။
အေကာင္းဆံုးဘဲ။ Simple ျဖစ္တယ္။ Natural ျဖစ္တယ္။ Effective ျဖစ္တယ္။
ျပီးေတာ့ Simple ျဖစ္မွေကာင္းတယ္။ သိပ္ျပီးေတာ့ Complicated ျဖစ္လာရင္၊
ရႈပ္ေထြးကုန္တာမို႔လို႔ လုပ္ရတာ အဆင္မေျပေတာ့ဘူး။ ပင္ပန္းတယ္။ ေရရွည္
မလုပ္ႏိုင္ဘူး။ တမင္တကာလုပ္ယူရတာမဟုတ္တဲ့ ရိုးရိုးေလးျဖစ္ေနတဲ့၊ သဘာ၀
တရားကို ရိုးရိုးေလးဘဲ သတိေလးႏွင့္ကပ္ျပီးေတာ့ ၾကည့္ျပီးေတာ့ သိေနဖို႔ဘဲလိုတာဘဲ။
- ဆရာေတာ္ ဦးေဇာတိက ( မဟာျမဳိင္ေတာရ )
Download audio file here
See in Youtube
Credit to (mettayate)