ေဒါသ
သည္ ရုပ္ႏွင့္ နာမ္ ရွိေနေသာ သာမန္လူ မည္သူမဆိုတြင္ ကိန္းေအာင္းေနေပသည္။
အခ်ဳိ႕လူမ်ားသည္ အမ်က္ထြက္ စိတ္ဆိုးမွ ေဒါသ ျဖစ္သည္ဟု ထင္ေနတတ္ၾကသည္။
အမွန္ေတာ့
စိတ္ဆိုး၊
စိတ္ပ်က္၊ စိတ္ေကာက္၊ စိတ္ညစ္၊ စိတ္ရႈပ္၊ စိတ္ေလး၊ စိတ္ေနာက္၊ စိတ္နာ၊
စိတ္ေပါက္၊ စိတ္ေမာ၊ စိတ္အိုက္၊ စိတ္ခု၊ စိတ္ဆတ္၊ စိတ္တုိ၊ စိတ္ကြက္၊
စိတ္မခ်မ္းသာ၊ စိတ္ဆင္းရဲ၊ စိတ္ပူပန္၊ စိတ္အားငယ္၊ စိတ္တိုင္းမက်၊
စိတ္အလုိမက်၊ စိတ္မေကာင္း၊ စိတ္မွတ္ႀကီး၊ စိတ္လိုက္မာန္ပါ၊ စိတ္ေသာက၊
စိတ္ပင္ပန္း၊ စိတ္မအီသာ၊ စိတ္ႏွလံုးမသာယာ၊ စိတ္ၿငိဳျငင္၊ စိတ္စႏိုးစေနာက္၊
၀မ္းနည္း၊ ပူေဆြး၊ ငိုေႂကြး၊ ရန္ၿငိဳးထား၊ အာဃာတထား၊ သ၀န္တို၊ သ၀န္ေၾကာင္၊
မနာလို၊ တြန္႔တို၊ ေစးႏဲွ...
အစရွိေသာ
စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ အမူအယာမ်ားသည္ ေဒါသအရင္းခံ၍ ျဖစ္ေနၾကရေသာ ျပႆနာမ်ား
ျဖစ္ၾကသည္။ စကားလံုး အသံုးအႏႈန္း မတူေသာ္လည္း ၄င္းတို႔ အားလံုးသည္
ေဒါသမ်ားပင္ ျဖစ္ၾကသည္။ေဒါသ၏ အဓိပၸာယ္ကို စိတ္ဆိုးျခင္း၊ အမ်က္ထြက္ျခင္း ဟုပင္ ရိုးရွင္းစြာ ဘာသာ ျပန္ႏိုင္သည္။ ေဒါသထြက္ေသာ ပုဂၢိဳလ္မ်ားသည္ ကိုယ္အမူအယာ၊ ႏႈတ္အမူအယာမ်ား ၾကမ္းတမ္း လာသည္။ ေျပာင္းလဲကုန္သည္။ ေဒါသတြင္ ၾကမ္းထမ္းေသာ သေဘာ လကၡဏာမ်ား ရွိေနသည္။ ေဒါသ ထြက္ေနသူတြင္ မ်က္ႏွာ နီရဲေနၿပီး ႏွလံုးခံုႏႈန္း ပိုျမန္ေနသည္။ မ်က္ႏွာနီရဲေနရျခင္းမွာ ႏွလံုးေသြးမ်ား ဆူပြက္ေနၿပီး ေသြးလွည့္ပတ္ႏႈန္းမ်ား သာမာန္ထက္ ျမန္ေနေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ထိုေၾကာင့္ ဦးေႏွာက္ထဲရွိ ေသးငယ္ေသာ ေသြးေၾကာမ်ားကို ျပတ္ေတာက္သြားေစၿပီး ရုတ္တရက္ ေသဆံုးမႈကို ျဖစ္ေစႏိုင္သည္။ လူပင္မဆိုထားႏွင့္ မေနာပေဒါသိက နတ္မ်ားပင္လွ်င္ ေဒါသထြက္လွ်င္ ဘ၀ ျပတ္ေႂကြ၍ စုေတၾကရသည္။
ေဒါသ၏ အက်ဳိးဆက္ အေနျဖင့္ ပထမဦးစြာ မိမိကုိယ္ကို ပ်က္စီးေစျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။ ထိုတြင္ မကေသးေပ။ သူတစ္ပါးကိုပင္လွ်င္ ဒုကၡ ေပးတတ္ေသးသည္။ ဥပမာ အိမ္တစ္အိမ္တြင္ ဖခင္ ျဖစ္သူသည္ ေဒါသထြက္ေနလွ်င္ က်န္သည့္ မိသားစု၀င္မ်ား အားလံုး စိတ္ဆင္းရဲရသည္။ မိခင္ ျဖစ္သူက ေဒါသထြက္ေနလွ်င္လည္း ထို႔အတူပင္ ျဖစ္သည္။ မိသားစုတြင္ မည္သူပင္ ျဖစ္ပါေစ တစ္ေယာက္ေယာက္ ေဒါသထြက္ေနလွ်င္ က်န္သည့္ မိသားစု၀င္မ်ား အားလံုး စိတ္ဆင္းရဲ ရသည္ခ်ည္းပင္။ ထိုေၾကာင့္ ေဒါသသည္ မိမိအတြက္ပင္ သာမက တစ္ပါးသူမ်ား အတြက္ လည္းပဲ ကူးစက္ေရာဂါ ကဲ့သို႔ စိတ္ဒုကၡ ကို ေရာက္ေအာင္ ဖန္တီးတတ္ေပသည္။
ျမတ္စြာဘုရား ေဟာၾကားထားေသာ အဘိဓမၼာတြင္လည္း အကုသိုလ္ ေစတသိက္ (၁၄) ပါး တို႔တြင္ ေဒါသ အုပ္စု အသင္း၀င္ ေစတသိက္ (၄) ပါး ရွိသည္။ ၄င္းတို႔မွာ ေဒါသ၊ ဣႆာ၊ မစ ၦရိယ၊ ကုကၠစၥ တို႔ပင္ ျဖစ္သည္။ အဘိဓမၼာနည္းအရ ေဒါသအုပ္စုသည္ ေလာဘ အုပ္စုႏွင့္ မည္သည့္အခါမွ် အတူ ျဖစ္ရိုး ထံုးစံ မရွိေပ။ ေဒါသ သည္ ခက္ထန္ၾကမ္းထမ္းျခင္း သေဘာ၊ ဣႆာ သည္ သူတစ္ပါး၏ စည္းစိမ္ခ်မ္းသာကို ျငဴစူျခင္း၊ မနာလိုျခင္း သေဘာ၊ မစ ၦရိယ သည္ မိမိ၏ စည္းစိမ္ခ်မ္းသာကို လွ်ဳိ႕၀ွက္ျခင္း၊ ၀န္တိုျခင္း၊ ႏွေျမာျခင္း သေဘာ၊ ကုကၠဳစၥ သည္ ျပဳခဲ့မိေသာ ဒုစရိုက္၊ မျပဳခဲ့မိေသာ သုစရိုက္တို႔ကို ေနာင္တ တစ္ဖန္ ပူပန္ျခင္း သေဘာ အစရွိသည့္ သေဘာတို႔သည္လည္း ေဒါသ မ်ားပင္ ျဖစ္ၾကသည္။
၀ိပႆနာ တရားမ်ားကို ပြားမ်ားအားထုတ္ေနၾကေသာ ေယာဂီမ်ားတြင္လည္း တရားမွတ္ေနစဥ္တြင္ ျဖစ္ေပၚလာေသာ ေ၀ဒနာကို မသည္းခံႏိုင္ျခင္း သည္လည္း ေဒါသပင္ ျဖစ္သည္။ လူတစ္ဦးတြင္ ေရာဂါဘယ တစ္ခုခု ဖိစီး ႏွိပ္စက္လာေသာေၾကာင့္ နာက်င္သည့္ ေ၀ဒနာကို မခံႏိုင္ဘဲ ညီးညဴ ေအာ္ဟစ္ ေနျခင္းသည္လည္း ေဒါသ စိတ္ပင္ ျဖစ္သည္။ ေဒါသစိတ္ျဖင့္ ေသလွ်င္ ငရဲသို႔ သြားရေပမည္။
ေဒါသ၏ သေဘာသည္ ဖ်က္စီးတတ္သည့္ သေဘာရွိသည္။ မိမိကိုယ္တိုင္ကိုလည္း ဖ်က္ဆီးလိုက္သလို သူတစ္ပါးကိုလည္း ဖ်က္ဆီးတတ္ေပသည္။ ပထမဦးစြာ မိမိမွ စ၍ ေဒါသျဖစ္လွ်င္ မိမိကိုယ္ကို ေဒါသ အကုသိုလ္ျဖင့္ စတင္ ဖ်က္ဆီးေပေတာ့သည္။ ထိုေနာက္တြင္ သူတစ္ပါးကိုလည္း ဖ်က္ဆီးေလေတာ့သည္။
ေဒါသ အလြန္ႀကီးလြန္းလွ်င္ သူတစ္ပါး ပ်က္စီးေအာင္ ကာယကံျဖင့္ က်ဴးလြန္ေပသည္။ သူတစ္ပါးကို နာက်င္ေအာင္ လုပ္တတ္ၿပီး သူ႔အသက္ကို သတ္ျခင္းအထိပင္ ကာယကံေျမာက္ က်ဴးလြန္ေတာ့သည္။ ေဒါသ အေတာ္အတန္ ႀကီးလွ်င္ ၀စီကံျဖင့္ က်ဴးလြန္တတ္သည္။ ႏႈတ္မွ ရုန္႔ရင္းၾကမ္းတမ္းေသာ စကားမ်ားကို ေျပာဆိုမိသည္။ ေဒါသ အလြန္နည္းလွ်င္ကား စိတ္ထဲတြင္ေတာ့ ေဒါသ ထြတ္တတ္ေသးသည္။ သို႔ေသာ္ အျပင္ကိုေတာ့ ျပဴထြက္ျခင္း မရွိေတာ့ေပ။ အရာရာတိုင္းကို အျပဳသေဘာ၊ အေကာင္းျမင္ျဖင့္ မၾကည့္တတ္သူမ်ားသည္ ေဒါသပိုႀကီး တတ္ၾကသည္။
ကမာၻေပၚတြင္ စစ္ပြဲမ်ား ျဖစ္ပြားေနၾကသည္မွာ ေဒါသေၾကာင့္သာ ျဖစ္သည္။ ထို ေဒါသေၾကာင့္ပင္ ကမာၻ႕သမိုင္း တစ္ေလွ်ာက္ စစ္ပြဲမ်ား၌ ေသဆံုးခဲ့ၾကရေသာ လူမ်ားကို ေရတြက္၍ မရႏိုင္ေပ။ ထိုစစ္ပြဲမ်ားကို ဘာသာျခားမ်ားမွ ယံုၾကည္ၾကေသာ ထာ၀ရ ဖန္ဆင္းရွင္ ဘုရားသခင္က ဖန္ဆင္းလိုက္သည္ မဟုတ္။ လူမ်ားတြင္ ရွိေနေသာ ေဒါသက ဖန္ဆင္းလိုက္ျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။ စစ္ပြဲကို ဖန္ဆင္းရွင္သည္ ေဒါသပင္ ျဖစ္သည္။
ေဒါသ အုပ္စုတြင္ ပါ၀င္ေသာ ဣႆာ၏ အဓိပၸာယ္သည္ မနာလိုမႈပင္ ျဖစ္သည္။ ဣႆာသည္ သူတစ္ပါး ႀကီးပြားခ်မ္းသာ ေနသည္ကို သက္သက္ မနာလို ျဖစ္ေနျခင္းသာ ျဖစ္သည္။ သူတစ္ပါးက “တိုက္အိမ္ ေဆာက္ႏိုင္တယ္၊ ကား အေကာင္းစား ၀ယ္စီးႏိုင္တယ္၊ ရာထူး အႀကီးႀကီး ရွိေနတယ္၊ ကိုယ့္ထက္ ပိုၿပီး ရုပ္ရည္လွပ ေခ်ာေမာေနတယ္” ထိုအရာမ်ားကို ၾကည့္ၿပီး အလိုလို ေနရင္းျဖင့္ပင္ မနာလို ျဖစ္ေနတတ္သည္။ သူမ်ား ေကာင္းစားေနသည္ကို မနာလိုျဖစ္ၿပီး တစ္ပါးသူကို အတင္းအျဖစ္ ျပန္ေျပာေသာ အခါတြင္လည္း ထိုသူ၏ မ်က္ႏွာ ကိုယ္ဟန္ အမူအယာကအစ မဲ့ကာ၊ ရြဲ႕ကာ၊ ႏႈတ္ခမ္းစူကာ၊ ေစာင္းခ်ိတ္ ၾကည့္ၿပီး ေျပာတတ္ၾကေလသည္။
မိမိအတြက္လည္း ထိခိုက္သည့္ အရာ မဟုတ္ေပေသာ္လည္း သူတစ္ပါး ႀကီးပြားခ်မ္းသာ၊ ေအာင္ျမင္သည္ကို သက္သက္မဲ့ မနာလိုစိတ္ ေမြးေနျခင္း ျဖစ္သည္။ မိမိ ဆီမွ စိုက္ေပးလိုက္ရသည့္ အရာမ်ား မဟုတ္ေပ။ သူတစ္ပါး ေအာင္ျမင္သည္၊ တိုးတက္သည္၊ ေကာင္းစားသည္ ဆိုသည့္ သတင္း ၾကားလွ်င္ပင္ စိတ္ထဲ၌ မနာလိုစိတ္ ျဖစ္ေနတတ္သည္။ ထိုစိတ္တို႔သည္ သာမာန္ လူတိုင္း လုိလိုတြင္ ကိန္းေအာင္းေနတတ္ေသာ ဣႆာပင္ ေပသည္။
No comments:
Post a Comment